Και στην είσοδο δεν υπάρχει ούτε καν
το… «welcome» στα
ελληνικά
(ανάμεσα σε 20 γλώσσες)!
Μόλις χθες γύρισα από το
Παρίσι. Εκεί επισκέφθηκα το μουσείο του Λούβρου. Κάποια στιγμή ρώτησα τον υπάλληλο
στην ελληνική πτέρυγα που είναι η Νίκη της Σαμοθράκης στα γαλλικά, αναφέροντας
το όνομα στα ελληνικά. Μου είπε ευγενικά αν ρώτα για την.. βικτουάρ ντε λα
σαμοτράς.
Τον ρώτησα τότε αν γνωρίζει
πως λέγεται το φημισμένο ρολόι του Λονδίνου και εκείνος απάντησε με έμφαση Big
Ben.
-Γιατί δεν το λέτε αυτό grand
ben; τον ρώτησα στα γαλλικά. Γιατί νιώθετε την ανάγκη να κλέψετε και το όνομα εκτός
από το έκθεμα;
Κατέβασε το κεφάλι. Τον χτύπησα
φιλικά στην πλάτη. Δεν έφταιγε αυτός, εγώ φταίω.
Η ελληνική πλευρά κατέχει το
30% του Λούβρου και στην είσοδο δεν υπάρχει ούτε καν το welcome στα ελληνικά (ανάμεσα
σε 20 γλώσσες).
Σήμερα ο κόσμος διαδηλώνει κατά
της ονομασίας της Μακεδονίας. Και διαδηλώνει κατά της ίδιας του της κυβέρνησης.
Και διαδηλώνει κατά των ιδίων των συμπατριωτών του.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι
οι γείτονες, αλλά η ιδία η διχόνοια που μας διακατέχει από καταβολής του έθνους
μας.
Που μεριάζει λίγο στον πόλεμο,
στην κατοχή, την επιδρομή και ξαναθεριεύει μετά.
Σήμερα δεν πολεμάμε, αλλά δυστυχώς
δείχνουμε στον κόσμο τον τρόπο να έρθει ξανά κ ξανά κ ξανά κι όχι μόνο να πάρει
την νίκη άλλα να την κάνει και "βικτουάρ". Κι αυτοί που διαδηλώνουν
κι αυτοί που τους χλευάζουν, μαζί.
Η συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει
σημασία αν είναι καλή ή κακή πολιτικά γιατί είναι κακίστη κοινωνικά. Γιατί δίνει
την δυνατότητα στον κάθε ξένο να χρησιμοποιεί το ίδιο μας το έθνος οπλίζοντας
με έπαρση τον ένα αδελφό κ με ευτελισμό τον
άλλον.
Η κυβέρνηση δεν έχει καμία λαϊκή
εντολή και συνάμα καμία δικαιοδοσία να διαπραγματευτεί αυτό το θέμα.
Δεν είναι καν διαπραγματεύσιμο
όταν διχάζει τον λαό. Χωρίς δημοψήφισμα.
Φοβάμαι...
Φοβάμαι την επανάληψη.
Φοβάμαι
ότι σε λίγα χρόνια σε έναν καναπέ μέσα από μια ιστοσελίδα θα φωνάζουμε, φέρτε
τα πίσω...
Την νίκη που έγινε βικτουάρ,
την καρυάτιδα που έγινε καριατίντ, την Μακεδονία που έγινε μασεντόνζια.
Και τότε δίνοντας στα παιδιά
μας μια σταγόνα έστω λιγότερη ιστορίας, υπερηφάνειας, κληρονομιάς και εθνικής αδελφοσύνης,
θα είμαστε όχι μόνο ανάξιοι μνημόνευσης άλλα και ανάξιοι ακόμα και ταφής..
