Η Βοιωτία αναφέρεται επίσης ως γενέτειρα του θεού Διόνυσου και του ήρωα Ηρακλή.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

.Μια Ελληνίδα που... ταρακούνησε τους Γερμανούς!

ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ
Ο Γερμανός πρέσβης και η κ. Μανωλοπούλου, κατά την παρουσίαση της γερμανικής έκδοσης του βιβλίου.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Η ιστορία της παπαδιάς που έχασε τα λογικά της μετά τη δολοφονία του μωρού και του άνδρα της, αλλά και των γονιών που τύλιξαν τα άψυχα κορμιά των κοριτσιών τους με τα προικιά τους θάβοντάς τα χωρίς παπά στο Δίστομο καταγράφονται στο βιβλίο «Αθέριστος Ιούνης» (εκδ. Βεργίνα, 2013).
«Η συγγραφέας κ. Καίτη Μανωλοπούλου, με αυτό το βιβλίο, αποτίει φόρο τιμής στα θύματα της θηριωδίας και ταυτόχρονα προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στους Γερμανούς, βοηθώντας τους να αποδεχθούν και να επεξεργαστούν την ευθύνη για τα γεγονότα», σημείωσε, μεταξύ άλλων, ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα δρ Peter Schoof, κατά την παρουσίαση της μετάφρασης του βιβλίου στα γερμανικά, που έγινε από τον εκδοτικό οίκο Griechenland Zeitung υπό την αιγίδα και την υποστήριξη της γερμανικής πρεσβείας. Και πράγματι, το βιβλίο βρίσκει ήδη απήχηση στο γερμανικό κοινό, όπως αναδείχθηκε από το γράμμα 90χρονης αναγνώστριας προς τον εκδοτικό οίκο, όπου δήλωνε «συγκλονισμένη».Οπως υπενθύμισε ο πρέσβης στο ελλογερμανικό κοινό, «ο πρόεδρος Γκάουκ, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2014, καθιέρωσε την έννοια της “δεύτερης ευθύνης”, που σημαίνει ότι η χώρα μας, η Γερμανία, για πολλά χρόνια, δεκαετίες, έγινε εκ νέου υπεύθυνη, καθώς δεν καταπιάστηκε ρεαλιστικά με την επεξεργασία και την αποδοχή της πρώτης (ιστορικής) ευθύνης». Ο δρ Schoof ευχαρίστησε θερμά τη Διστομίτισσα συγγραφέα, την πρωτοβουλία της οποίας χαρακτήρισε «δώρο θεού». Για τη δική της ευθύνη στη μεταφορά της συναισθηματικής φόρτισης, που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις, έκανε λόγο η μεταφράστρια δρ Michaela Prinziger, ενώ απόσπασμα από τη στιγμή έναρξης της σφαγής διάβασε ο δημοσιογράφος του ZDF Karl Hinterleitner.  «Για πολλά χρόνια απωθούσα τα γεγονότα, μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με κατέλαβε η επιθυμία να κάνω ενδελεχή ιστορική έρευνα για ό,τι συνέβη», ανέφερε η κ. Μανωλοπούλου. Στη θηριωδία των Ναζί στις 10 Ιουνίου του 1944, της χρονιάς που δεν έγινε θερισμός, έχασε τον παππού και τις δύο αγαπημένες της θείες. Στο βιβλίο περιγράφεται η ειρηνική ζωή πριν από τη σφαγή στο χωριό, μέσα από τις μνήμες των ξέγνοιαστων καλοκαιριών της συγγραφέως ως παιδιού, η ημέρα της σφαγής και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της στον τόπο και τους ανθρώπους. Ωστόσο, όπως παρατήρησαν οι εκδότες (Jan Huebel & Robert Stadler), παρά τη βίαιη θεματολογία, ο λόγος της συγγραφέως δεν είναι αιχμηρός. «Τα γεγονότα είναι τόσο απάνθρωπα, που μιλούν από μόνα τους, χωρίς να χρειάζονται επιπλέον επιθετικούς προσδιορισμούς», διευκρίνισε η κ. Μανωλοπούλου, που θεωρεί ότι η μετάφραση του βιβλίου θα δώσει την ευκαιρία στους σύγχρονους Γερμανούς για μια «έμπρακτη συγγνώμη».Η συγγραφέας, παράλληλα, δεν παραλείπει να περιγράψει και αθέατες πτυχές της ιστορίας. «Μεγάλο μέρος του πληθυσμού διεσώθη, γιατί η μία είσοδος του χωριού (σήμερα “Ασπρα Σπίτια”) είχε μείνει αφύλακτη, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στα σπίτια, βρήκαν τρομοκρατημένους ανθρώπους που δεν πείραξαν, αντίθετα, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις προς τους ανωτέρους τους, σκότωσαν κάποιον σκύλο ή γάιδαρο».
Έντυπη

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

.Γερμανίδα καθηγήτρια έκλαψε με λυγμούς στο Δίστομο γιατί όπως είπε “ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ”!

Πηγή/Αναδημοσίευση: militaire.gr
Μια Γερμανίδα καθηγήτρια  στο μουσείο Θυμάτων Ναζισμού του Διστόμου. Είδε, έκλαψε με λυγμούς βουβά και είπε: “Τώρα ξέρω”! Πίσω της βουρκωμένοι 22 μαθητές της από το σχολείο Μ. Μπρεχτ της Νυρεμβέργης. Εδώ κι ένα χρόνο προγραμμάτιζαν αυτή την επίσκεψη. Όπως φάνηκε δεν περίμεναν να μάθουν αυτό που έμαθαν στο Δίστομο. Το μέγεθος της θηριωδίας τους συγκλόνισε. Τώρα ξέρουν…Πολλοί συμπατριώτες τους ακόμη δεν γνωρίζουν. Κάποιοι άλλοι παριστάνουν ότι δεν ξέρουν…Η φιλόλογος και διευθύντρια του Λυκείου στο Δίστομο Βασιλική Καρανάσου οργάνωσε το ταξίδι των Γερμανών καθηγητών και των μαθητών τους. Ένα ταξίδι που αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν.Το μικρό κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον Λουκά Δημάκα. Δημοσιογράφος και βετεράνος στρατιωτικός συντάκτης, γέννημα θρέμα του Διστόμου. Ήταν εκεί και γράφει:
“Φτάνουν τα δάκρυα και οι λυγμοί;
Η Γερμανίδα καθηγήτρια του ” Γυμνασίου- Λυκείου Μπερτολτ Μπρεχτ “της Νυρεμβέργης έκλαψε βλέποντας το συγκλονιστικό βίντεο με τις μαρτυρίες στο Μουσειο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου. Και οι 22 γερμανοί μαθητές της συγκινήθηκαν όπως και ο συναδελφος της – που είχε έρθει και πάλι στο Δίστομο ως μαθητής! Τους έπιασα κουβέντα στην Πλατεία όπου ψώνιζαν.”Οχι δεν ήξερα για ό,τι είχε γίνει εδώ στο Δίστομο. Φρίκη. Μόνο πολύ γενικά και αόριστα ήξερα για την κατοχή στην Ελλάδα. Αλλά όχι αυτά… Τώρα ξέρω!” μου είπε, με την βοήθεια της Ειρήνης Πανουργιά. “Ξέρεις δεν είναι μόνο το Δίστομο…Είναι εκατοντάδες χωριά που σφάχτηκαν από τους Ναζί…” πρόσθεσα. “Ναι, τώρα έμαθα: Πάνω από χίλια…” συνέχισε βουρκωμένη. Γυρνώντας σπίτι είδα την γερμανική εκδοση του βιβλίου “Αθέριστος Ιούνης. Δίστομο 1944” της Καίτης Μανωλοπούλου (παρουσιάζεται σήμερα στο Μέγαρο Μουσικής). Αν και χαρισμένο από την συγγραφέα το πήρα και έτρεξα να προλάβω το πούλμαν με τους Γερμανούς μαθητές. Θα ήταν ένα καλό βοήθημα αν η καθηγήτρια ήθελε να μεταδώσει αυτά που ένιωσε στο Δίστομο, όπως πιστεύω..Δεν τους πρόλαβα- Έχουμε ακόμα δρόμο και βιβλία σαν αυτό της Μανωλοπούλου θα βοηθήσουν. Τα δάκρυα μπορεί να είναι προσωπική λύτρωση αλλά απαιτείται – και διεκδικούμε- ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!”
Στη φωτογραφία η Γερμανίδα καθηγήτρια (δεύτερη από δεξιά) λίγο πριν την αναχώρηση από το Δίστομο.