Είμαι 32. Και μόνη. Και άνεργη.

 Η πόλη μας,φτιασιδώνεται σαν τη φτηνή πόρνη που θέλοντας να εντυπωσιάσει ντύνεται σε τόσα χρώματα που χύνονται επάνω της σαν από λάθος του ζωγράφου.....φώτα,μουσικές ξέμπαρκες, φωνές και γέλια....κι εγώ,είμαι 32ετών....αυτός ο αριθμός χτυπάει σαν καμπάνα μέσα στο κεφάλι μου, κάθε μέρα πια. Με αυτόν ξυπνάω και με αυτόν κοιμάμαι. Με κάνει να αισθάνομαι ενοχές και ντροπή. Που είμαι μόνη μου, που δεν έχω δουλειά, που δεν ξέρω τι θα απογίνω σε αυτή τη ζωή… Προς το παρόν μένω με γονείς, αλλά τρελαίνομαι στην ιδέα του πώς θα επιβιώσω εάν κάτι τους συμβεί… Είναι στιγμές που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Πια αισθάνομαι ντροπή όταν πρέπει να αποκαλύψω την ηλικία μου και όταν πρέπει να απαντήσω στην (πρώτη) ερώτηση κάθε νέου ανθρώπου που με γνωρίζει: με τι ασχολείσαι; Ή, ακόμη χειρότερα, τι κανεις στη ζωή σου; Τι απαντάς; Τίποτα; Είμαι άνεργη; Με πόση αισιοδοξία και χαμόγελο μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι φάτσα πρέπει να πάρεις όταν λες «δεν ασχολούμαι με κάτι, ψάχνω δουλειά»… αλήθεια τι σκατά φάτσα να πάρεις; Την χαμογελαστή φάτσα «δεν δουλεύω αλλά είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά»; Δεν με δέχονται για δουλειά γιατί μάλλον θεωρούμαι μεγάλη για μια απλή δουλειά γραφείου. Δεν με παίρνουν σε μια πιο απαιτητική δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου γιατί δεν έχω την απαιτούμενη προϋπηρεσία. Όλα αυτά τα χρόνια από την αποφοίτησή μου δούλευα περιστασιακά εδώ κι εκεί, ό,τι προέκυπτε. Ποιος είπε ότι κρίση υπάρχει τα τελευταία 3 χρόνια; Εγώ από τότε που αποφοίτησα, δουλειές δεν υπήρχαν (Βόρεια Ελλάδα). Μια ζωή κρίση θυμάμαι. Και δεν έχω και τη δύναμη να φύγω έξω. Και πού να πάω μόνη μου; Τι να κάνω; Τα έχω χαμένα πια… δεν ξέρω προς τα πού να κοιτάξω. Ποιος δρόμος είναι ο σωστός. Πηγή: www.lifo.gr

Είμαι 32. Αυτός ο αριθμός χτυπάει σαν καμπάνα μέσα στο κεφάλι μου, κάθε μέρα πια. Με αυτόν ξυπνάω και με αυτόν κοιμάμαι. Με κάνει να αισθάνομαι ενοχές και ντροπή. Που είμαι μόνη μου, που δεν έχω δουλειά, που δεν ξέρω τι θα απογίνω σε αυτή τη ζωή… Προς το παρόν μένω με γονείς, αλλά τρελαίνομαι στην ιδέα του πώς θα επιβιώσω εάν κάτι τους συμβεί… Είναι στιγμές που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Πια αισθάνομαι ντροπή όταν πρέπει να αποκαλύψω την ηλικία μου και όταν πρέπει να απαντήσω στην (πρώτη) ερώτηση κάθε νέου ανθρώπου που με γνωρίζει: με τι ασχολείσαι; Ή, ακόμη χειρότερα, τι κανεις στη ζωή σου; Τι απαντάς; Τίποτα; Είμαι άνεργη; Με πόση αισιοδοξία και χαμόγελο μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι φάτσα πρέπει να πάρεις όταν λες «δεν ασχολούμαι με κάτι, ψάχνω δουλειά»… αλήθεια τι σκατά φάτσα να πάρεις; Την χαμογελαστή φάτσα «δεν δουλεύω αλλά είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά»; Δεν με δέχονται για δουλειά γιατί μάλλον θεωρούμαι μεγάλη για μια απλή δουλειά γραφείου. Δεν με παίρνουν σε μια πιο απαιτητική δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου γιατί δεν έχω την απαιτούμενη προϋπηρεσία. Όλα αυτά τα χρόνια από την αποφοίτησή μου δούλευα περιστασιακά εδώ κι εκεί, ό,τι προέκυπτε. Ποιος είπε ότι κρίση υπάρχει τα τελευταία 3 χρόνια; Εγώ από τότε που αποφοίτησα, δουλειές δεν υπήρχαν (Βόρεια Ελλάδα). Μια ζωή κρίση θυμάμαι. Και δεν έχω και τη δύναμη να φύγω έξω. Και πού να πάω μόνη μου; Τι να κάνω; Τα έχω χαμένα πια… δεν ξέρω προς τα πού να κοιτάξω. Ποιος δρόμος είναι ο σωστός. Πηγή: www.lifo.gr